home | Inloggen
Aantal schrijvers: 594 | Aantal boeken:

19.538

 

 

GUY VAN HOOF: een nieuwe bundel ! De man die (altijd) terug kwam. Jazzgedichten

Nog maar pas verscheen ‘Het licht achter de deur’ of er ligt al een nieuwe bundel klaar.

Een bundel met jazzgedichten: De man die (altijd) terug kwam. (Antwerpen/Rotterdam: Uitgeverij C. de Vries-Brouwers. -59p.)

Een ode in poëzie aan de jazz in een palet van kleuren, nu eens licht dan weer duister, en luister: de noot die er keer op keer weer is, die keer op keer versmelt met mij, de luisteraar, hij of zij de speler. Luister en lees dan hoe die noot keer op keer weer een belofte inhoudt, een belofte van wat ? Ja… een flits misschien van een bestaand maar onbereikbaar leven ?  Misschien…misschien voor mij, misschien voor jou. Hier heb je een stukje uit het gedicht ‘De Rook van een Sigaret’ met trompettist Chet Baker in de hoofdrol en de dichter ademloos,  luisterend, schrijvend:

1.

De rook van een sigaret ontsnapt
uit de asbak op de piano terwijl Baker
als een nette heer in de gebreide trui
van een hogeschoolstudent er een opsteekt
en zichzelf vuur geeft als op een filmbeeld e
n wat later volgt de saxofonist zijn voorbeeld.

De rook kringelt de lucht in tussen zijn vingers door
wanneer hij de toetsen indrukt, elke klank
valt op zijn plaats, zo precies, getimed en afgesproken
mathematisch op mekaar afgestemd als een team
dat met gesloten ogen de stilte doet dromen,
geluid kleur geeft en de chaos bezweert.

… [p.37]

Guy van Hoof sluit met deze bundel met brio aan bij een lange traditie van dichters over jazz in de Vlaamse literatuur. De flaptekst vermeldt Adriaan de Roover, Roger M.J. De Neef en Willem M. Roggeman, maar je kunt ook denken aan Willy Roggeman, zelf jazz musicus en schrijver van essays én gedichten over jazz, aan de overmijdelijke Paul Van Ostaijen, aan het collectief van de Labris-groep uit de jaren 1960 met Max Kazan, Hugo Neefs, e a.

In goed en heterogeen gezelschap dus en dat met brio

zoals – voor onderweg – in

Move

De vibraharp klatert als de verleidelijke stem
van een waternimf en de piano ondersteunt
alleen maar met morsetekens, korte stappen
om niet achterop te raken bij Larry Bunker
die op het volgende nummer opnieuw
het drumstel teistert.

… [p. 35]

Wauw !