Onlangs maakte ik kennis met de mooie bundel Sporen in een holle weg van Christina Guirlande, haar twaalfde dichtbundel met nieuwe en ongebundelde gedichten.
Ik wil er hier graag even de aandacht op trekken;
 |
Dit door Uitgeverij Het Punt mooi uitgegeven boekje bevat een viertal cycli: Door weer en wind, Haiku en Senryu, In beelden en doeken en ter plekke.
De thema’s zijn dan ook zeer gevarieerd. De eerste cyclus lijkt zeer persoonlijk, vol herinneringen en resonanties aan wat voorbij is en toch zo nabij.
Hij bracht de geur mee van het hout
dat hij die dag bewerkte, in zijn haar
hier en daar nog spaanders, in zijn ogen
de donkerte van verre wouden.
Hij sprak zo goed als nooit, alleen maar
het noodzakelijkste toen een blik
niet kon volstaan. Wij vreesden
en vereerden hem als God, bleven
In onze kleine woorden steken, hielden
onze adem in wanneer hij met vereelte
duim ons voorhoofd merkte voor de nacht.
Wij luisterden gespannen naar de stilte
daar beneden, en sliepen met de glimlach in
bij het gedroomde zingen van hààr stem.
Een ander thema dat telkens weer komt bovendrijven is de spanning tussen de autonome natuur, het leven dat er is omwille van zichzelf en de noodwendige ingrepen van de mens.
Kreupelhout
Dit is wat overblijft van het gerooide bos:
het kreupelhout dat knispert
onder onbekende voet.
Het vreest dit uur nu het van takken
hakhout is geworden. Het frêle riet,
het schuchter schaarbos langs de sloot
begrijpen niets meer van het lieve leven.
Ze zijn nog jong, ze hebben geen verhaal
al zingt de zucht van wind en water
als altijd hetzelfde lied. Wie in
zichzelf keert moet het kunnen horen:
de woorden zijn veel ouder dan het bos.
De cyclus Haiku en Senryu is opgevat als een jaarkrans, met kleine telkens weer openspringende beelden, gepoëtiseerde onuitgesproken gedachten, die ons dwingen in het dynamische van de natuur binnen te dringen.
Sneeuwklokjes priemen
boven ijskoude aarde.
Genoeg gewinterd.
Middag in juli:
hitte gonst net als bijen,
dagreis door het licht.
Windstille dagen,
de weemoed van september.
En geen weg terug
Wie de vlokken proeft
wordt weer even kind,
denkt niet aan kou of gevaar
Er valt veel te lezen in deze bundel, maar meer nog dan het lezen, is er het kijken. De bundel zet je ertoe aan om zelf rustig geduldig en intens te kijken tot er als het ware een antwoord komt, als een echo die je aantrilt. Dit is wat mij in deze bundel zeer sterk aanspreekt: woorden die iets “waarachtigs” oproepen, woorden die niet zozeer ‘spreken’, maar eerder ‘werken’ !
PS
Ook de verleidelijke pentekeningen van de auteur die her en der als zwerfkeitjes tussen de gedichten opduiken verrijken het geheel. Uitgeverij Het Punt maakte er een mooi boekje van.
Sporen in een holle weg. Nieuwe en ongebundelde gedichten. Met pentekeningen van de auteur. Baasrode: Uitgeverij Het punt. -84p. Afmetingen: 21 x 15 (ingenaaid)
