home | Login
Aantal schrijvers: 595 | Aantal boeken:

19.538

 

 

Taveirne Lara

Maakt deel uit van:

Lara Taveirne

Brugge, 9 mei 1983

Schrijfster en regisseur

Debuteert op haar 22ste als theaterauteur en -regisseur. Vier toneelstukken later verscheen haar gelauwerde debuutroman is De kinderen van Calais (2014)

 

BIOGRAFIE

9 mei 1983: Geboren en opgegroeid te Brugge, als derde in een gezin met vijf kinderen.

2002: Studeert aanvankelijk drama aan de KASK in Gent, maar schakelt na een jaar om naar Germaanse filologie.

2007: Behaalt haar diploma Germaanse taal- en letterkunde met een eindverhandeling over liefdesverdriet in de literatuur

THEATERJAREN

Vanaf 2005 is ze actief als theatermaakster, met als bijzondere interesse het schrijven en regisseren van stukken voor kinderen en jongeren. Taal is daarbij voor haar het uitverkoren vehikel om herinneringen – het verleden kortom – te herbeleven, te restaureren en te conserveren. Later – in haar romans – zal dat niet anders zijn.

  • Dat  blijkt uit haar Davina sans compromis (2007) – bij het Brugse kunstencentrum De Werf. – waarin een meisje kampt met en vertelt over ‘een erfenis’ die zich heeft vast geankerd in haar hart. In Mijn leven in zwart-wit (2007-2008) spelen herinneringen eveneens de hoofdrol, alsook in Tourne Sol! (2010) – haar 2de productie voor De Werf.  Moedervlek (2012), gaat over een gezin van elf kinderen. Ze hebben allemaal dezelfde moeder, maar niet dezelfde vader.
  • Een aantal jaren begeleidt ze jongeren tijdens de reeks theaterworkshops in opdracht van De Werf en Het Entrepot.

Over haar jaren als theaterauteur/regisseur lees je in  Lara Taveirne geeft jongerentheater nieuwe impulsen – Exit

ROMANS SCHRIJVEN

In een interview in het cultuurcentrum te Brugge gaat Taveirne dieper in op deze evolutie: interview Lara Taveirne | Cultuurcentrum Brugge

Je schrijft romans en theaterstukken. Waar zit ‘m het grote verschil? 

Het zijn compleet verschillende dingen, al ben ik intussen wel uit het theater gegroeid. Ik heb destijds theaterschool gevolgd in het KASK in Gent. Ik doe niks liever dan acteren maar besefte dat ik er nooit mijn beroep van zou kunnen maken. Je moet er elke dag staan, er is geen ontkomen aan: dat weegt ontzettend zwaar. Daarom ben ik uiteindelijk Germaanse gaan studeren, om meer op literatuur te focussen en gevoed te worden. Pas op: de achtergrond van theater zit nog steeds in de manier waarop ik schrijf. Al vind ik het wel fascinerend om te zien hoe collega’s het op hun manier aanpakken. Vaak vertrekken ze van een eerste zin, waarop ze verder bouwen. Bij mij begint alles bij het beeld. Ik zie een foto of filmbeeld voor me, en zoek er de woorden voor. 

Maar, beste lezer, laat je niet misleiden: haar liefde en engagement voor theater blijft een niet onbelangrijk element in haar literaire activiteit via nieuwe stukken en coaching tijdens theaterworkshops voor jonge geïnteresseerde mensen.

2014: Romandebuut met De kinderen van Calais.

  • De roman is vrijelijk gebaseerd op feiten uit januari 2005: twee meisjes van 14, Clémence en Noémie, sprongen toen van de rotsen in Calais.
  • Oktober 2015: De kinderen van Calais wint de debuutprijs van de stad Antwerpen, uitgereikt tijdens de jaarlijkse Boekenbeurs. Het boek wordt ook genomineerd voor de Bronzen Boekenuil.
  • 14 april 2017: Première van de theaterbewerking Meisjes van krijt door Kopergietery Theatermaaksters/actrices Dominique Collet en Anna Vercammen staan samen met twee kinderen uit de Theaterateliers van KOPERGIETERY op het podium.

CREATIE: Dominique Collet, Anna Vercammen
NAAR EEN TEKST VAN Lara Taveirne,
GEBASEERD OP HET BOEK ‘De kinderen van Calais’
SPEL: Dominique Collet, Suza De Gryse, Jeanne De Voogdt, Anna Vercammen/Griet Dobbelaere.

  • Plannen zijn er ook voor een filmbewerking van het boek De kinderen van Calais, met als titel Waterwolf, regie: Ann-Julie Vervaeke

2015: In haar tweede roman, Hotel zonder sterren, beschrijft ze de prachtige geschiedenis van een ontnuchtering. Het verhaal begint met een voorstel: nadat zij elkaar tien jaar niet meer hebben gezien, nodigt Larissa Andreas uit om samen twee dagen door te brengen in het allermooiste hotel van Europa, om ‘de tijd in te halen en uit te komen op de plek waar het verkeerd is gegaan’.

2017: In het kader van het Interfacultair Theater Festival, georganiseerd door de studentenkring Katechetika,  schrijft Taveirne een korte toneelbijdrage MeDeA, naar Euripides

Mijn trots en mijn woede
zullen mij vullen met vuur.
Zal jouw vuur afnemen
tot het koud is.

Mijn jaloersheid zal snijden
zoals een mes.

Mijn toorn zal zich vertalen in geluid;
de angstkreet van uw bloed
mijn bloed.

Mijn ijdelheid zal zich vertalen in de spiegel;
de spiegel der doden.

Mijn waarschuwing zal
niemand
kunnen
redden.

Het werd op 17 april 2017 door Katechetika opgevoerd in de Zwartzusterkapel te Leuven in een regie van Ella Deweerdt. Cast: Freya De Cauwer, Marie Wemans, Hilke Pattyn, Jan Vandekerckhove, Charlotte Decock, Jonathan Bruyndonckx, Sarah De Keyser & Marie Vanhuysse.

2018: Voor de roman Kerkhofblommenstraat, keert ze terug naar de jaren twintig van de vorige eeuw.

  • In een daad van puberale overmoed besluit de vijftienjarige Arabella om op het chrysantenveld van haar ouders te gaan werken. Tussen de arbeidsters hoopt ze te vinden wat haar kille moeder haar niet kan geven. Al wroetend in de aarde luistert ze naar de verhalen van de kweeksters. Het wordt duidelijk dat hun levens meer met elkaar verweven zijn dan ze dacht. Dat zelfs haar eigen geschiedenis er niet los van staat. Langzaamaan vormt het verleden een gevaarlijk web, met Arabella in het midden.
  • In oude dagboeken vond Lara Taveirne de taal die Kerkhofblommenstraat zo eigen maakt. Haar personages spreken een bijna vergeten taal, die thuishoort op een erfgoedlijst.

Nota

Kerkhofblommenstraat werd als toneelstuk reeds in juni 2014 reeds op het podium gebracht door  de Toneelkring Sint-Rembert in het CC de Brouckere te Brugge. .https://geertvanoverschelde.wixsite.com/sint-rembert/kerkhofblommenstraat

Lara Taveirne is docent woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen

2021: In een prachtig spel met woorden en taal – dat haar zo eigen is -, beschrijft ze in haar vierde roman Pluto de grote uitersten tussen geluk en verdriet die het leven van een aantal sterke vrouwen kenmerken.

2024: We huilden hele dagen aan één stuk door en ’s nachts namen we geen pauze“. In het autobiografische Wolf woelt Lara Taveirne afgronddiep in de rouw en herinneringen aan haar broer, nakomer Wolf.

  • Op 18-jarige leeftijd trok hij de deur van zijn studentenkot te Gent achter zich dicht en verdween zonder enig spoor achter te laten. Maanden later werd zijn lichaam dood teruggevonden in de uitgestrekte bossen van Lapland. Naar bleek was hij bewust de dood ingestapt. Hij sterft door onderkoeling tijdens een vriesnacht. Maar toch grossiert het boek niet in pathos. Wolf groeit uit tot een pakkend en waardig requiem dat nooit topzwaar wordt en zelfs flinters lichtheid bevat.

GERAADPLEEGDE BRONNEN

Website

Referentie

  • Dirk Leyman, Pluto’ van Lara Taveirne: liefde is een grillig beest. In: De Morgen 4 december 2021. Om digitaal te lezen. Klik hier
  • Els van Steenberghe, Lara Taveirne doet haar personages in ‘Tourne Sol!’ schommelen tussen de letters. In: Knack Focus 5 mei 2010

BEKRONINGEN

2015: Debuutprijs, een onderscheiding voor beginnend Vlaams literair talent. Ze treedt hiermee in de voetsporen van o m Annelies Verbeke en Erwin Mortier.

  • De Debuutprijs is een onderscheiding die jaarlijks en ter gelegenheid van de Boekenbeurs op initiatief van Boek.be – Huis van het Boek vzw wordt uitgereikt aan het beste oorspronkelijk Nederlandstalig literair debuut voor volwassenen van een Vlaamse auteur.

TRIVIA

2018:  Het theaterpleintje aan De Biekorf in Brugge wordt een jaar lang naar haar vernoemd.

SMAAKMAKER

Uit haar toneelwerk

Hij is zot. En hij was dat al toen da we trouwden. En ’t is voor da verdomde zot dat ‘k gevallen ben. Stelt u voor. Ik, ’t schoonste meiske van de Colletienenschool. Ik met mijn donkerblauw duffelcoatje en met mijn alpintje aan. De mensen zeiden da ‘k precies een meiske was uit nen oude film. De mensen stopten met asemen als ‘k voorbij liep. ‘k Had iedereen kunnen krijgen. Mijn moeder heeft het d’ erin gewreven tot den dag da ze doodging.

Maar als ’t er elken dag ne gast tegen u komt zeggen da ge ’t schoonste meiske zijt dat em ooit heeft gezien, dan valt ge voor den eersten die da nie zegt. Da was Samuel. Hij zat elken avond ten vieren op ’t muurke voor ’t jongenscollege. Hij zat daar zo schoon da ‘k zelf naar hem toegegaan ben. En toen da ‘k naast hem wilde gaan zitten, legde hij zijnen hand op ’t muurke. ‘k Ben d’ er bovenop gaan zitten. Zo hebben we daar een uurke gezeten. Ik die naar hem keek en op zijnen hand zat en Samuel die naar den hemel keek. En na een uur zei hij: ‘Mijn hand doet zeer.’

’t IJs was gebroken en ‘k ging elken dag naast hem gaan zitten. We zeiden geen woord. En terwijl da ’t em naar de zon keek, maakte ik mijn huiswerk daar op da muurke. Of ik schreef in mijn dagboek da ‘k verliefd was geworden op de jongen die da naast me zat.

Uit Tourne sol!

Uit haar romanwerk

Op de ochtend van mijn eerste schooldag regende het zo hard dat de jas van mijn moeder een verzopen schaap was. Mijn haren drupten en ik kon alleen maar hopen dat niemand de nattigheid voor tranen aanzag, anders was alle moeite om ze binnen te houden voor niets geweest. Aan de koude hand van mijn moeder bekeek ik het gedoe om me heen. Er waren kinderen die duizelingwekkende rondjes renden. Jongens die met vijf aan elkaar geplakt leken. Iemand die in zijn rol van paard bijna gewurgd werd door een sjaal.

Links van me balanceerden peuters over smalle boordjes omdat de grond een zee vol krokodillen was. Er werd schipbreuk geleden. Noodkreten mengden zich met ziekenwagenimitaties. Een meisje dat al een pleister op haar oog had zou er nu ook een op haar knie krijgen, want er kwam bloed tevoorschijn van onder haar geschaafde vel.

Er was ook een kind dat maar één doel voor ogen had: binnen de lijnen van de betontegel blijven staan nadat de kleuterjuf haar vinger voor vinger van haar moeders hand had losgepulkt. ‘Flinke meid, Antonia’.

Uit: Pluto

 

BIBLIOGRAFIE

Woordje vooraf

De bibliografische gegevens werden onder meer nagekeken bij

  • Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience –Antwerpen.
  • Koninklijke Bibliotheek van België – Brussel / Bibliothèque Royale de Belgique – Bruxelles

Om de foto’s in de fotogalerij te vergroten klik op de foto

Chronologisch overzicht

Jaar Titel Fotogalerij Uitgeverij 1ste druk
2014 De kinderen van Calais. (roman)

Omslagontwerp: Mira Feryn
Omslagfoto: Ebru Sidar/Trevillion Images.
Vormgeving Binnenwerk: Klaartje De Buck, Letterwerf

Antwerpen: Uitgeverij Manteau.   -285p.

Afmetingen: 21 x 13.90 (garenloos gebrocheerd – zachte kaft)

2015 Hotel zonder sterren. (roman)

Omslagontwerp: Kris Demey.
Foto omslag: Lieve Blancquaert.
Foto auteur op de achterflap: Sacha de Boer.

Amsterdam: Uitgeverij Prometheus. -243p.

Afmetingen: 21.30 x 13.70 (garenloos gebrocheerd)

2018 Kerkhofblommenstraat. (roman)

Omslagontwerp: Chris Demey.
Foto omslag: Lara Taveirne.
Foto auteur: Sacha de Boer.
Zetwerk: Elgraphic bv, Vlaardingen.

Amsterdam: Uitgeverij Prometheus. -310p.

Afmetingen: 20.8 x 13.60 (harde kaft)

2021 Pluto. Aan het einde van de weg rechtdoor. (roman)

Omslagontwerp: Kris Demey.
Omslagbeeld: Sammy Slabbinck, High on Summer.
Foto auteur op de binnenzijde van de achterflap: Carmen de Vos.

Amsterdam: Uitgeverij Prometheus. -300p.

Afmetingen: 21.40 x 13.80 (garenloos gebrocheerd – zachte kaft met flappen)

2024 Wolf.

Omslagontwerp: Kris Demey.
Foto auteur: Saskia van der Stichele.
Lithografie afbeeldingen BFC, Bert van der Horst, Amersfoort.

Amsterdam: Uitgeverij Prometheus. -236p.

Afmetingen: 20 x 12.30 (gebonden – harde kaft met leeslint)
Zetwerk: Elgraphic bv, Vlaardingen.