‘Van Hoof bezweert de lezer met doorzinderende verzen vol rake observaties‘, zo eindigt Andreas Van Rompaey zijn heldere inleiding tot de bundel.
En ja, we zijn onder de indruk. Van Hoof tast zijn ervaringen af in een kleurrijk en klankrijk palet. Hij heeft het over de liefde, de kunst [‘die erin bestaat niet blind te zijn’], biedt twee gedichten over de getourmenteerde schilder Van Gogh – in De huid van het landschap’ schildert hij een pakkend portret van de schilder en zijn werk – , drie epische wielergedichten. Zijn heldere ritmisch bezwerende parlando stuwden mij bij het lezen steeds verder. ‘Wat een kracht, wat een pracht’ schreef ooit dichter Jos Daelman over Van Hoofs dichterschap.
Uitgegeven bij Uitgeverij C. de Vries-Brouwers, Antwerpen. 64p.
