2 oktober 2010 – 14.00u
Ontmoeting met de dichter Willem M. Roggeman
Buiten is het guur, maar hier in deze mooie boekenkamer boven de literaire boekenwinkel Liber Mundi , knispert gezellig het haardvuur. Daarvoor staan twee zetels. Het Libermundisalon is er klaar voor. Een klein, maar geïnteresseerd gezelschap wacht op de gasten: de dichter Willem M. Roggeman en zijn interviewer Guy van Hoof.
In een hoekje hebben Gladys en Patrick, gastvrouw en gastheer van deze poëzie namiddag, een kleine bar ingericht waar een goed wijntje verkrijgbaar is. Maar dat is voor straks. Na afloop om in sfeer wat te kunnen napraten.
Roggeman (1935) is ten onrechte wat uit de media weggedeemsterd. Misschien zelfs wat weggeduwd door de jonge leeuwen, de moderne schrijvers met hun electronische mediapromotie, wie weet ? Maar die stilte is maar schijn, meer, ze is eigenlijk heel onterecht.
Roggeman is een rasdichter. Eén die het métier volledig beheerst, één die gedichten schrijft –en ik zou haast zeggen: universeel schrijft – over emoties, leven, relaties. Dingen die ons aangaan, die we herkennen, ook al zijn zij in zijn gedichten toegedicht aan derden. Een dichter om te koesteren dus, met gedichten om te proeven (als goede wijn).
Roggeman is ook een monument, een levend geheugen van onze literatuurgeschiedenis. Zowat iedereen die naam heeft is door hem geïnterviewd (Beroepsgeheim). Niet alleen literatoren heeft hij ontmoet, ook grote jazzmusici heeft hij ontmoet en leren kennen. Met vele schilders (oa Maurice Wijckaert) heeft hij samengewerkt.
Zie, dit is Willem M. Roggeman hier te Lier te gast bij Liber Mundi, en wij hebben het genoegen naar hem te mogen luisteren.
Hij praat over zijn debuut, over zijn interviews en dan komt het bijzondere: hij leest uit zijn Jazzgedichten. De emotie is sterk wanneer hij ‘Billie’s blues’ voorleest.
BILLIE’S BLUES
In iedere hotelkamer ontmoet zij
telkens een ouder ik in de spiegel.
Dan steekt Billie Holiday een hand op
als om het licht snel te verjagen.
Op een zondag wit van heroïne
daalt de maan neer in haar lichaam.
Hoe doevig wordt de bloem
die verwelkt tussen haar haren.
In de nightclub staat de mythe
haar sedert eeuwen op te wachten.
Zij hoort het ritselen van engelenvleugels
terwijl zij zingt over pijn en vreemd fruit.
En iedere dag wordt zij fijner en zachter.
Zij legt de telefoon neer, verbaasd
dat het leven nu al opgebruikt is.
Haar lichaam wordt een lawine.
Haar stem smelt langzaam weg.
Dan wordt de hemel heel stil
en blauw.
Uit: Blue Notebook p. 15
Leeftijd heeft blijkbaar geen vat op Roggeman, hoogstens wat fysiek. Als dichter blijft hij schrijven, telkens blij als hij een gedicht goed heeft afgerond. Nog steeds publiceert hij nieuw werk en straks gaat hij op tournee in Italië met de Italiaanse vertaling van ‘Blue Notebook’.
Wie oren heeft om poëzie te beluisteren, ogen om de opgeroepen beelden te zien en zijn zesde zintuig (het bewustzijn) alert heeft weten te houden, kan niet anders dan af en toe zijn CD (Poesie Jazz Blue Notebook) op te leggen en even, even van de wereld te verdwijnen.
Met dank aan Willem M. Roggeman, aan Guy van Hoof, dank ook aan Patrick en Gladys van Liber Mundi. We zijn weer een goede herinnering en een stapeltje dichtbundels rijker.
*Guy van Hoof schreef: Gesprekken met Willem M. Roggeman. Een schilder met woorden. Demer Uitgeverij. 2010.
